Sözlü Sanat
Ölümüne mi susadın sen derler ya ,
Ölümüne susamış insan gibi susadım sana.
Bilmem o tarafı ben ama
Bu dünyada yaşarken ölmek nedir deseler ,
İki kolunun arasında olamayacağımı bilmektir derim.
İki kolunun arası dünyadaki cennetimdir.
Nefesin oksijenim .
Ve sen beni nefessiz bıraktın.
Üzülme ,
Bıraktım kendime üzülmeyi ben ;
Çünkü ecelime susamış gibi bu gecede resmini öpüp yattım.
Gülüydüm bahçesinde ;
Koklamayı unuttuğu .
Oysa ne güzel koklardın sen , ne derin iç çekerdin birde içine.
Dudaklarının arasından ne güzel çıkardı adım
Ve her defasında yeni anlam kazanırdı.
Sende kalmadı mı her anım ,
Sende kaldı benim kalp atışlarım.
Sana tutunan yüreğime bir hançeri sapladın .
Ellerim ellerine dolanmışken kanattın.
Gözlerimin gördüğü en güzel manzara gözlerin.
Ne güzel benimdin.
Şimdi hiç’inim.
Unuttun mu dünyalar dediğim dünya sendin.
Peki ben o dünyada gökyüzün olabilmiş miydim ?
Sen benim neyin var sorularının ‘HİÇ’ diye iç geçirişim ,
Sen benim her kadeh kaldırdığımda içimdeki yaramsın.
Senin suçun değil be adamım
Sevmekten korkandan sevgi beklemek benim yanlışım.
Seni son anlatışım dediğim kendimle savaşım.
Gidiyorum derken bile fotoğrafını öperkende
Yolumdayım derken bile yolu sana çıkartmamda hep benim yanlışım.
Ve sen adamım ,
Seninle ben gittikçe içime kapanışım.
Sendin kalbime hançer batıranım.
Katil sendin suçlu ben.
Yasağımdır kendime , çok sevmem seni , yasağımdır.
Kaybettim ben bir kanepede seninle yaşlanmayı ,
Pencereden gökyüzüne bakıp şarkı mırıldanmayı.
Uyandım , gözlerimi – ardından ,
Pencereyi açtım ,
Güneş ışıklarını gözlerin sandım.
Hadi ama daha delirmedim …
Uzattım ellerimi
Bıraktım rüzgara kendimi.
Her rüzgar estiğinde
Tenimi okşayan ellerin sandım.
Hadi ama daha delirmedim.
Yağmurda dönmeye başladım
Her damla yüzüme değdiğinde
Dudakların sandım.
Hadi ama daha delirmedim.
Yokluğunla sınandım
Sınavımı sana teslim ettim.
Hadi ama sevgilim
Beni sen deli ettin.
Başlangıç ve sondan ibaret olan hayatta,
Başlangıcım olamadın ama sonumdun.
Bak kaçıyorum sana bedenim değil
Ama ruhum yanında , sokulmuş yamacına.
Bende isterdim ki güle değsin kuşların kanadı ,
Ve isterdim ki bahçesinde tek gül olmayı.
Olmamışlıklar ülkesinde
Olmadı işte…
Gözlerimi kapadığım an uyumak isterdim , uykularda yanına kaçmayı değil mesela.
Zamanla unuturum dediğim zaman ne zaman bilmek isterim .
Bilsem ki gözlerim gözlerinle buluşacak bir sabah,
Bilsem ki ellerim dokunacak yüzüne
Duysam ve çıksa dudaklarından iki kelime ‘bende özledim.
Solan yapraklarım çiçek açardı
Ve dudaklarım unuttuğu tebessümü ederdi.
Radyolarda en mutlu şarkılar çalar
Gökyüzü güneş açardı.
Umutsuzluk penceresine umut dolardı.
Yarım kalınmış hikayelerin arasında sıkıştım.
Yarınları sevemiyorsak dünü sevdiğimiz içindir ,
Bu sebeptendir ki geçmişe kaçmaları insanın.
Düşlerimden düşerken gözyaşlarımı sildim.
Kurşun insanı öldürür mü
Bir kurşuna ölür mü ?
Kurşun yarası gözlerin aklımı alırdı, bedenim uyuşurdu.
Yüreği bir kurşun acıtmazdı, acıtmazdı ama
Sevdiğinin iki sözü kanatırdı…
İnandığım yerden deli oldum
Yandım tutuştum.
Mendiller buruşturulup atılır
Budur ayrılığın dili.
Duvarlar sessiz kalır burada.
Hangi ayna affeder yorgun yüzü bilinmez
Bilinmez ve
Hüzünlerim benim olsun
Kendi savaşımda en büyük silahım kalbim olsun
Ve sana ölüm uğramasın,
Hüzünler benimle kalsın.
DOĞA BENİM İÇİN ÇOK BAŞKA ANLAM.
Bedenin ruhuyla arınması.
Yaşamak ve nefes almak. Güç olmak, enerji bulmak… Doğa işte bambaşka. İnsanın özü.Doğadan gelip doğaya dönmek…
Bir şeyler yazıp çizmek istediğimde ilham aldığım tek yer . İnsanlardan uzak ve sadece yeşille bütünleşmek. Bütün duygularımı içtenlikle açtığım yer .
,
Günün koşturmasından yorgun düştüğüm anlarda , çıkmaz sokaklarda olduğunda kalbim bana hep kucak açtın yeşillik. Huzur doldurdun serçe gönlümü. Kuş oldum yeri geldi uçtum gökyüzünde.
Dökemiyorum ki daha fazla kelimelere , yeşilliğin bende uyandırdıkları çok başka ve çok fazla…